Ελευθερία

Ψάχνοντας σήμερα τα παλιά χαρτιά μου, βρήκα το παρακάτω και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Το ειχα βρει κάποτε κάπου και το κράτησα γιατί προφανώς μου έδινε ένα μήνυμα, αλλά και σήμερα που το διαβάζω πάλι το αγαπώ και το υποστηρίζω.

Δεν ξέρω ποιος το έχει γράψει και ελπίζω όποιος είναι, να εγκρίνει την πρόθεση μου κάποιοι αναγνώστες να βοηθηθούν.

Λέει λοιπόν.

Το προπατορικό αμάρτημα, δεν ήταν το μήλο που έφαγε η Εύα αλλά το ότι η Εύα πίστεψε πως ο Αδάμ έπρεπε να νιώσει ακριβώς το ίδιο με εκείνη όταν δοκίμασε το μήλο.

Η Εύα φοβούμενη να ακολουθήσει τον δρόμο της χωρίς την βοήθεια κάποιου, θέλησε να μοιραστεί αυτό που έγινε.

Μερικά πράγματα δεν μοιράζονται. Ας μην φοβόμαστε τους ωκεανούς που βουτάμε με την ελέυθερη θέληση μας. Ο φόβος βάζει εμπόδια στο παιχνίδι του καθενός και πρέπει να περάσει κανείς μέσα από την κόλαση για να το καταλάβει αυτό.

Ας αγαπάμε ο ένας τον άλλο χωρις να επιχειρούμε να κάνουμε τον άλλο κτήμα μας. Αγαπώ κάποιον επειδή δεν είναι και δεν είμαι κτήμα του. Είμαστε ελεύθεροι μέσα στην αμοιβαία παράδοση μας και πρέπει να το επαναλάβω εκατομμύρια φορές μέχρι να φτάσω να πιστέψω στα ίδια μου τα λόγια.

Μια φορά και ένα καιρό λοιπόν, ήταν ένα πουλί. Ένα υπέροχο πουλί φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο. Μιά μέρα μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε.

Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία.

Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί.

Μια μέρα όμως σκέφτηκε: Μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινά βουνά. Και αισθάνθηκε φόβο και μετά φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει και μετά μοναξιά.

Και σκέφτηκε: θα στήσω μια παγίδα και την επόμενη φορά που θα έρθει το πουλί δεν θα φύγει. Το πουλί που ήταν και αυτό ερωτευμένο γύρισε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί.

Κάθε μέρα η γυναίκα το κοίταζε και το θαύμαζε.Το έδειχνε στις φίλες της και αυτές της έλεγαν "μα εσύ τα έχεις όλα" και αυτή χαιρόταν.

Όμως σιγά σιγά, τώρα που το πουλί ήταν δικό της και δεν χρειαζόταν πια να το κατακτήσει, έχανε το ενδιαφέρον της. Το πουλί που τώρα πια ήταν σκλαβωμένο, έχασε την ομορφιά του. Εκείνη δεν του έδινε σημασία και μια μέρα το πουλί πέθανε.

Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και συνέχεια θυμόταν την πρώτη φορά που είχε συναντήσει το πουλί. Κατάλαβε πως τελικά αυτό που την συγκινούσε ήταν η ελευθερία του.

Χωρίς το πουλί η ζωή της δεν είχε νόημα και τότε ο θάνατος, της χτύπησε την πόρτα.

Γιατί ήρθες; τον ρώτησε. Για να μπορέσεις να ξαναπετάξεις μαζί του στα ουράνια της είπε ο θάνατος.

Αν το είχες αφήσει να φεύγει και πάντα να επιστρέφει θα το αγαπούσες και θα το θαύμαζες ακόμη περισσότερο.

Τώρα όμως χρειάζεσαι εμένα για να μπορέσεις να το ξαναδείς!!

Ας είμαστε ο καθένας μία χορδή από το ίδιο όργανο. Ο καθένας ας παίζει την δική του νότα και οι δύο μαζί ένα μοναδικό και γλυκό τραγούδι!

Περμανθέα