Οι κρύσταλλοι μέσα στους αιώνες

Τα ορυκτά υπήρχαν και ήταν ήδη σχηματισμένα όταν οι άνθρωποι εξελίχτηκαν από τους αρχαϊκούς Homo sapiens 200.000 χρόνια πριν.

Κατά την εξελικτική του πορεία ο άνθρωπος έμαθε να χρησιμοποιεί όλο και πιο σύνθετα εργαλεία για να αυξάνει την ικανότητα των χεριών του αλλά και για να εκτελεί εργασίες όπου δεν αρκούσε η απλή δύναμη των μυών. Ξεκίνησε λοιπόν με εργαλεία που έφτιαξε από πέτρες που έβρισκε στο περιβάλλον του ( Εποχή του Λίθου), κατασκεύασε εργαλεία κοπής από οψιδιανό, βέλη από οψιδιανό και ίασπη, και σκεύη μεταφοράς από γρανίτες και άλλα δυνατά πετρώματα. Αργότερα, τη χρήση λίθινων εργαλείων ακολούθησε η ανάπτυξη της μεταλλουργίας και η χρήση χάλκινων και αργότερα σιδερένιων εργαλείων.

Από πολύ νωρίς λοιπόν ο άνθρωπος ήρθε σε επαφή με την πέτρα και τα μέταλλα, ένιωσε την δύναμη τους, τα εμπιστεύτηκε και δούλεψε μαζί τους.

Οι πέτρες είχαν πάντα κύριο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων κατά τη διάρκεια αιώνων. Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν πέτρες στην καθημερινότητά τους και τις χρησιμοποιούσαν όχι μόνο για να διακοσμήσουν τα σπίτια τους ή τους ναούς τους, αλλά και ως θεραπευτικές αγωγές.

Παρατήρησαν τις ευεργετικές ιδιότητες που είχαν πάνω τους οι διάφοροι κρύσταλλοι και έτσι έφτιαξαν με αυτούς φάρμακα ή απλά τους είχαν δίπλα τους για θεραπεία.

Αυτό συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας με μία παύση την εποχή του Μεσαίωνα όπου ότι είχε να κάνει με τα φυσικά υλικά θεωρούνταν απαγορευμένο μιας και η τότε εκκλησία ήθελε να έχει τον πρωταρχικό ρόλο στην θεραπεία ώστε να μπορεί να ελέγχει απόλυτα τον άνθρωπο.

Αυτά τα πολύ δύσκολα για τον άνθρωπο χρόνια κατάφεραν να αλλάξουν την αγάπη του για τα πετρώματα και να τον αποτρέψουν από το να τα χρησιμοποιεί. Ο άνθρωπος, ήταν τόσο γεμάτος από φόβο ώστε η αγάπη για τις πέτρες άλλαξε. Αυτός ο φόβος εμπόδισε τους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν τις πέτρες και τώρα οι πέτρες και τα άλλα φυσικά υλικά γράφτηκαν στο υποσυνείδητο του, ως κάτι επικίνδυνο και πολύ συχνά κακό και ανίερο.

Αυτό ευτυχώς σιγά σιγά άλλαξε και στις μέρες μας βλέπουμε ο άνθρωπος να στρέφεται πάλι στα ορυκτά όχι μόνο για την ομορφιά τους αλλά και για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες.

Ας δούμε λοιπόν τι έκαναν οι πρόγονοι μας με τα πετρώματα.

Αιματίτης: Χαραγμένα κομμάτια από Αιματίτη έχουν βρεθεί σε αιγυπτιακούς και βαβυλωνιακούς τάφους. Οι Ρωμαίοι θεώρησαν τον Αιματίτη ως την κύρια πέτρα του Θεού Άρη και οι στρατιώτες πίστευαν ότι αν φορούσαν αυτή την πέτρα στο σώμα τους, θα γινόταν άτρωτοι κατά τη διάρκεια της μάχης.

Ίασπις: Θεωρείται ο πατέρας των λίθων. Δακτύλιοι από Ίασπη βρίσκονται στο Herculaneum και στην Πομπηία κάτω από τις στάχτες του ηφαιστείου Βεζούβιου που κατέστρεψε και τις δύο πόλεις. Οι Ινδάνοι της Βόρειας Αμερικής χρησιμοποιούσαν τον ‘Ιασπη για να προκαλέσουν βροχή.

Καλαίτης: Στη μούμια της αιγυπτιακής βασίλισσας Ζαΐρ οι αρχαιολόγοι βρήκαν τέσσερα βραχιόλια από Καλαίτη. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι o Καλαίτης είναι η ιερή πέτρα που βοηθά την ένωση της Γης με τον πλανήτη Ουρανό.

Γύψος: Από την αρχαιότητα υπήρξε ένα δημοφιλές και πολύτιμο ορυκτό. Στην Αίγυπτο κόβονταν σε οβάλ μορφή και τα κοσμήματα ονομάζονταν "Αυγά του Φαραώ". Πίστευαν ότι έχει την ικανότητα να παρέχει προστασία και καλή τύχη.

Μάτι του Τίγρη και Μάτι της Γάτας: Στην Ινδία πιστεύουν ότι το Μάτι της Γάτας και της Τίγρης έχουν τη δύναμη να ελέγχουν τους κατώτερους δαίμονες στη φύση.

Χαλκηδόνια: Οι αρχαίοι πίστευαν ότι φέρνει πολύ γάλα σε θηλάζουσες μητέρες. Επίσης ονομάστηκε «pietra latte» η πέτρα του γάλακτος.

Φθορίτης: Ο Πλίνιος ανέφερε ότι ο Οκτάβιος έφερε στη Ρώμη από την Αλεξάνδρεια ένα ακριβό βάζο φθορίτη. Ο Πομπήιος Μάγνος δωρίζει στον Ναό του Δία στη Ρώμη έξι βάζα φθορίτη, τα οποία αφαιρέθηκαν από τον θησαυρό του Μιθριδάτη του VI.

Χρυσόκολλα: Το ορυκτό αυτό αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον Θεόφραστο (372-287 π.Χ.)

Ρουμπίνι: Χρησιμοποιήθηκε στα παλάτια και τους ναούς της αρχαίας Ελλάδας και της Αιγύπτου. Στον Μεσαίωνα του είχαν αποδώσει μαγικές δυνάμεις.

Αζουρίτης: Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης οι ζωγράφοι χρησιμοποιούσαν θρυμματισμένο Αζουρίτη για το μπλε χρώμα στους πίνακές τους. Στην αρχαία Αίγυπτο, χρησιμοποιήθηκε από ιερείς και ιέρειες για να άρει τη συνείδηση ​​σε θεϊκό επίπεδο.

Ζαφείρι: Οι αρχαίοι Πέρσες πίστευαν ότι η Γη στηρίζεται σε ένα γιγαντιαίο Ζαφείρι του οποίου η αντανάκλαση δημιουργεί τον γαλάζιο ουρανό. Κατά τον Μεσαίωνα πίστευαν ότι προστατεύει από την ευλογιά, τα έλκη και τις ασθένειες της όρασης. Επίσης χρησιμοποιήθηκε για προστασία από το κακό μάτι, τον φθόνο και επίσης για να προσελκύσει την θεϊκή εύνοια.

Λάπις Λάζουλις: Μια παλιά εβραϊκή παράδοση λέει ότι οι 10 εντολές ήταν χαραγμένες σε πλάκες από Λάπη Λάζουλη. Κατά τον Μεσαίωνα κάλυπταν τις Άγιες Τράπεζες των εκκλησιών με αυτή την πέτρα.

Ροζ Χαλαζίας: Από τους αρχαίους χρόνους οι άνθρωποι το χρησιμοποιούσαν ως σύμβολο της αγνής αγάπης.

Χαλαζίας: Πλούσιοι Ρωμαίοι κρατούσαν μπάλες Χαλαζία για ψύξη το καλοκαίρι, αφού ο Χαλαζίας απορροφά την θερμότητα. Κατά τον Μεσαίωνα το μπερδεύουν με το Διαμάντι. Ο Ορφέας τον αποκαλούσε ως πέτρα του Θεού που μπορεί να ανάψει την Ιερή Φωτιά.

Οι Λεμούριοι και οι Ατλάντιοι είχαν Σκήπτρα και Αμέθυστους σαν σύμβολα της δύναμης τους.

Στην αρχαία Ελλάδα ο Ορφέας στα Λιθικά του μιλάει για τις θεραπευτικές και μαγικές ιδιότητες των λίθων. Το έργο αυτό μεταφράστηκε από τον επίσκοπο Marbodus Redonensis γύρω στο 1100 και άσκησε μεγάλη επίδραση στο Μεσαίωνα. Λέει για παράδειγμα για τον Χαλαζία πως αν δεθεί γύρω από τα νεφρά ενός ασθενούς θα τον σώσει.

Ο Θεόφραστος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, γεννήθηκε στην Ερεσσό της Λέσβου και έγραψε πολλά έργα μεταξύ των οποίων το "Περί Λίθων". Το έργο γράφτηκε τον 4ο αι.π.Χ. και είναι το αρχαιότερο βιβλίο Ορυκτολογίας όπου συστηματικά περιγράφονται τα τότε γνωστά ορυκτά. Στο έργο του «Περί λίθων» αναπτύσσει τις γνώσεις της εποχής γύρω από τα ορυκτά , τα πετρώματα και τους πολύτιμους λίθους καθώς και την χρησιμότητα τους. Λέει για παράδειγμα πως το Σμαράγδι κάνει πολύ καλό για όσους έχουν προβλήματα στα μάτια.

Οι αλχημιστές αργότερα πειραματίζονταν αναμειγνύοντας ή θερμαίνοντας στοιχεία που προκαλούσαν βίαιες αντιδράσεις, όπως είναι ο Φώσφορος και ο Υδράργυρος για να δημιουργήσουν την «φιλοσοφική λίθο» που θα μπορούσε να μετατρέψει τον Μόλυβδο ή τον Κασσίτερο σε Χρυσό ή να χαρίσει την αιώνια ζωή.

Ο αλχημιστής Παράκελσος χορηγούσε τον Υδράργυρο ως φάρμακο για να θεραπεύσει τη σύφιλη. Μολονότι ο Υδράργυρος μπορούσε να προκαλέσει την πτώση των δοντιών και μια εξαιρετικά δυσάρεστη αναπνοή, θεράπευε τα εξανθήματα, γι’ αυτό οι γιατροί τον χρησιμοποιούσαν πολλά χρόνια για τη θεραπεία της σύφιλης αλλά και άλλων νοσημάτων που προκαλούσαν εξανθήματα.

Οι βασιλιάδες και οι Μητροπολίτες φορούσαν και φορούν πολύτιμα πετράδια σαν σύμβολα δύναμης και σοφίας.

Τα πάντα γύρω μας λοιπόν είναι φτιαγμένα από κρυστάλλους, και οι κρύσταλλοι είναι πολύ πιο παλαιοί σε ηλικία από τον άνθρωπο.

Οι πέτρες μπορεί να φαίνονται σαν τα πιο καθιστικά όντα στον πλανήτη, αλλά στο πνευματικό πεδίο, περιέχουν ενεργειακά πεδία που ακτινοβολούν συνεχώς με καθαρή και ζωντανή ενέργεια.

Η πέτρα είναι η πολυβιταμίνη της ψυχής.

Κανένας κρύσταλλος δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη για τυχόν αποφάσεις που λαμβάνει ένα άτομο. Η μόνη ευθύνη που μπορεί να πάρει ένας κρύσταλλος είναι να σας κρατήσει όσο το δυνατόν πιο συνειδητό σε αυτές τις αποφάσεις. Κάθε πέτρα συγχρονίζεται με τον δικό της τρόπο στον ανθρώπινο κραδασμό σε μια προσπάθεια να αποκατασταθεί μέσα σας το εσωτερικό φως.

Όλες οι ενεργειακές εργασίες σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστούν τη συμβατική ιατρική ή την ψυχολογική διάγνωση και την θεραπεία.

Το ίδιο το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από πολλές κρυσταλλικές δομές που είναι θεμελιώδεις για τη λειτουργία του οργανισμού μας. Αυτό όμως είναι κάτι για το οποίο θα σας μιλήσω στο επόμενο άρθρο!

Μείνετε συντονισμένοι!